دانستنی هایی در مورد زبان چینی
اگر اطلاعاتی در مورد زبان کشورهای گوناگون داشته باشید بسیار جالب می باشد. ولی بدون هیچ شکی می توان گفت که زبان چینی از سخت ترین زبان های دنیا است و برای یادگیری و نوشتن آن باید زمان زیادی را صرف کنید. در این مطلب می خواهیم مقاله های جالبی درباره ی ساختار و نوشتار حروف چینی و همچنین زبان چینی انگلیسی پینگ این ارائه دهیم.
در تمام دنیا بیش از 1میلیارد و سیصد میلیون نفر به این زبان صحبت می کنند و نسبت به تمام زبان های دنیا متکلم بیشتری دارد. زبان کشور چین را تحت عنوان ماندارین (خن یو ، پوتانگ خوآ ، گویو) می شناسند. زبان رسمی کشور چین ماندارین می باشد که یکی از شش زبان رسمی است که در سازمان ملل (UN) نیز استفاده می شود.
در کشور چین ماندارین را به عنوان یک زبان اصلی و معیار به وسیله دولت ، سیستم های آموزشی و رسانه ها مورد استفاده قرار می گیرد. به جز این موارد ، ماندارین مقدار زیادی بر پایه لهجه شهر بیجینگ و بعضی از لهجه های بخش های شمالی چین پایدار می باشد.
زبان های دیگری هم در چین صحبت می شود که اصلی ترین آن ها عبارتند از: یو (کانتونی) ، گن ، مین ، شیانگ ، هاکا و وو. با اینکه این زبان های چینی در برابر هم دیگر قابل فهم نیستند ولی در طبقه بندی لهجه قرار گرفته اند.
البته این زبان ها به علت های جامعه شناسی و سیاسی در حیطه لهجه قرار می گیرند ، با اینکه این لهجه ها از نظر تفاوت های ریز و درست زیادی که دراند چندان برای هم دیگر قابل درک نیستند.
دو مسئله جالب
یکی از مسائل جالبی که وجود دارد این است که ماندارین و لهجه هایش با اینکه برای یکدیگر قابل درک نیستند ولی سیستم نوشتاری آن ها مشترک می باشند که کاراکترهای چینی در آن ها قابل مشاهده هستند. سیستم نوشتاری زبان های چینی حاوی پس زمینه فرهنگی مشترکی می باشند و حکایتی را می کند که لهجه های ماندارین ، زبان رسمی به حساب می آید.
همچنین کاراکترهای زبان چینی دارای دو نوع گوناگون سنتی و ساده سازی می باشند. در زبان سرزمین اصلی چین و سنگاپور از کاراکترهای ساده سازی شده که خطوط کمتر و ساده تری دارند استفاده می کنند و در استان های تایوان ، ماکائو و هنگ کنگ از کاراکترهای سنتی به کار می برند.
یکی دیگر از مسائل جالبی که مورد توجه قرار می گیرد این است که زبان ماندارین به طور مستقل انوع مختلفی را مشتمل می شود. هر بخشی از چین برای زبان ماندارین سبک مخصوص خودشان را دارند. به بیان دیگر تفاوت هایی در سبک های زبان ماندارین از لحاظ بیان و دستور زبان وجود دارد ، ولی زبان رسمی بر پایه لهجه بیجینگ پایدار است.
پین این ، شکل انگلیسی زبان چینی
به خاطر اینکه دنیای غرب زبان چینی را بهتر درک کند ، کشور چین تصمیم گرفت تا سیستم زبانی «پین این» را تعریف کند و آن را گسترش دهد. این سیستم از الفبا و بیان عربی برای نوشتن و تلفظ کلمات چینی استفاده می شود. نمونه های این سیستم عبارتند از: خن یو ، گویو و پوتانگ خوآ. این نمونه ها در کنار هم به معنای ماندارین می باشند. در قسمت اصلی چین از پوتانگ خوآ استفاده می کنند ، در استان تایوان و هنگ کنگ به زبان گویو و در سنگاپور و مالزی به زبان خن یو صحبت می کنند.
نام های چینی (نام های محبوب چینی)
در کشور چین و بین جامعه چینی در تمام دنیا از نام های چینی (زینگ مینگ در زبان چینی) استفاده می کنند. معنی زینگ نام خانوادگی و معنی مینگ نام کوچک است. در کشور چین نام خانوادگی را در اول و نام کوچک را پس از آن می گذارند.
نام فامیل
معمولا نام خانوادگی دارای یک کاراکتر می باشد. به طور مثال اگر نام پسری “ونفنگ” و نام خانوادگی اش “زانگ” باشد ، چینی ها او را “زانگ ونفنگ” صدا می کنند نه ونفنگ زانگ ؛ مگر اینکه در شرایط خاصی مانند سفر به کشورهای خارجی قرار بگیرد. هنگامی که این پسر بزرگ می شود او را زانگ زیانشنگ می نامند (آقای زانگ در زبان انگلیسی).
